عشایر کرمانشاه گرفتار در برزخ بی‌توجهی‌های وزارت کشاورزی
نوای گیلانغرب : این روزها عشایر کرمانشاه اصلا حال و روز خوشی ندارند. در سالی که به نام جهش تولید نامگذاری شده ظاهرا اثری از حمایت های حداقلی بخش دولتی از این قشر تولیدکننده دیده نمی شود. تازه ترین بحرانی که گریبانگیر آن ها شده، بحران علوفه است. قیمت علف‌جارهایی که عشایر هر ساله از کشاورزان می‌خرند به یکباره چند برابر شده است؛ آن هم توسط کسانی که به هوای صادرات کاه و کُلش به کشورهای عربی و یا فروش آن به دامداری‌های صنعتی استان‌های دیگر، به این استان هجوم آورده اند.
چند مرحله است که این مشکل عشایر از طریق رسانه‌های رسمی مطرح می شود ولی جهادکشاورزی استان کرمانشاه که مرجعی برای حمایت از دامداران است تاکنون تحرک خاصی در این زمینه انجام نداده است. ظاهرا استدلال این است که وزارتخانه مطبوعه‌شان در این زمینه مصوبه، دستورالعمل و یا شیوه‌نامه خاصی در حمایت از علوفه دام‌های عشایری نداشته و نمی‌توان جلوی خرید و فروش آزاد را گرفت. در واقع قانون تجارت آزاد در این مملکت بر گرده‌ی عشایر بی نوا اجرایی شده است. کاش اگر این روال حاکم است این دستورالعمل‌های محدودکننده صادرات دام سبک به کشورهای عربی و محدویت‌های جابجایی دام را که هرساله به بهانه تنظیم بازار صادر می‌شود را هم لغو کنند زیرا کاملا مخالف قانون خرید و فروش آزاد است.
در زمینه چرایی عدم عکس‌العمل سازمان استانی مربوطه هم ظاهرا ایرادی وارد نیست. اگر واقعا وزارت جهاد کشاورزی اعتقادی به حمایت از این قشر مولد و زحمتکش داشت حتما دستورالعملی حمایتی در اینباره صادر می‌کرد. از همان سنخ دستورالعمل های حمایتی که نمونه آن در مورد خوراک صنعت مرغ دیده می‌شود.
متاسفانه ظاهرا کارکرد این وزارتخانه و سازمان‌های استانی زیر مجموعه آن برای عشایر، تنها همین اعمال محدودیت‌هاست زیرا آن‌ها هیچ دستورالعمل حمایتی در دست ندارند که با آن یقه‌ی مسئولی را بگیرند.
اگر واقعا وزیر محترم جهاد کشاورزی و وزارتخانه مطبوعه دغدغه‌ای جدی در مورد حمایت از این قشر بی‌پناه در مواجهه با طرح مشکلاتشان داشت، آن‌ها این جواب‌های سرد و سربالا را نمی‌شنیدند.
چند هزار خانوار تولیدکننده را در سال جهش تولید با مشکلاتشان تنها گذاشته‌اند. این رفتار واقعا انسانی و خداپسندانه نیست. عشایر کرمانشاه در باتلاق ساحت پوپولیستی توسعه‌ی تن بر هکتاری وزارت کشاورزی گرفتار آمده‌اند. آن‌ها نه راه پس دارند و نه راه پیش. در برنامه های حمایتی هیچ نامی از این قشر نیست. آن‌ها در این بحران عظیم کرونا تنها قشر تولید کننده‌ای بودند که هیچ تسهیلات حمایتی دریافت نکرد و حتی بحثی هم در این زمینه مطرح نشد انگار آن ها جزو تولیدکنندگان این کشور نیستند.
اگر این وزارتخانه از انجام تعهدات خود در قبال این قشر تولیدکننده عاجز است رسما اعلام کند تا آن‌ها پناهنده وزارتخانه دیگری شوند چون واقعا دیگر در این شرایط طاقت فرسا دیگر توانی برای ادامه راه در زیر چتر این وزارتخانه معظم را ندارند.
نویسنده :بهزاد خالوندی
